Händels muziekdrama Hercules wordt vaak een oratorium genoemd. Ten onrechte want het werk werd weliswaar concertante uitgevoerd, maar het verhaal is niet bijbels en de muziek veel te dramatisch. De Griekse held Hercules komt na een plundertocht thuis met de door hem persoonlijk gevangen genomen beeldschone, jonge prinses Iole. Zijn echtgenote Dejanira wordt jaloers met als onbedoeld gevolg: dodelijke huidklachten voor Hercules. In Händels versie is Dejanira's jaloezie onterecht, maar gelukkig is de absolute onschuld ver te zoeken in deze Parijse operaproductie van regisseur Luc Bondy. Hercules kijkt vol lust naar Iole, die toch wel gevleid is door de aandacht. De decors en kostuums zijn niet erg inspirerend, maar laat u daardoor niet afschrikken. Dirigent William Christie legt de kwalitatieve lat hoog en de cast is uitmuntend! Vooral Joyce Didonato verdient alle lof. Vanaf het moment dat ze op het podium staat, boeit ze door de intensiteit waarmee ze Dejanira neerzet. Ze speelt haar rol niet meer, ze ís Dejanira. En zingt nog geweldig ook. (CP)