Philipp Wolfrum (1854-1919) kwam uit een muzikaal gezin en zette de familietraditie voort toen hij besloot voor een loopbaan als musicus te kiezen. In München studeerde hij bij Rheinberger en Wüllner, en na de opleiding met succes te hebben afgesloten werkte hij achtereenvolgens te Bamberg en Heidelberg, waar hij zich enige faam verwierf als koordirigent en stuwende kracht van het plaatselijke muziekleven. Zijn muzikale loopbaan was daarmee in wezen weinig opmerkelijk. Wolfrum was gewoon een verdienstelijk musicus uit de provincie en onderscheidde zich vooral door zijn propagandistische ijver voor de muziek van tijdgenoten als Strauss, Humperdinck en Reger, met wie hij ook bevriend was. De hier opgenomen orgelsonates werden geschreven in de jaren 1879-1883 en onderscheiden zich vooral omdat ze zo mooi de ontwikkeling van de Duitse orgelsonate in de late negentiende eeuw documenteren. Wolfrum bouwt duidelijk voort op het fundament van Rheinberger in de Sonate nr.1, op.1, maar meet zich in de twee volgende werken een steeds groter formaat aan. Met name de Sonate nr.3, die bijna twee keer zo lang duurt als de eerste sonate, heeft de monumentale, grootschalige aanleg die bij Reger bijna vanzelfsprekend zou worden. Het muzikale gehalte van de sonates is weinig spectaculair, maar alleszins behoorlijk en derhalve voor orgelliefhebbers dankbare kost. (JvG)