Een uitvoering van twee van Ludwig van Beethovens meest geliefde symfonieën, gedirigeerd door een muzikale grootheid als Richard Strauss, moet de aandacht wel trekken. Strauss was een door de wol geverfde dirigent, die met een minimum aan gebaren een maximum aan effect uit een orkest kon halen, tenminste, als hij daar zin in had. Meestal had hij echter vrij weinig belangstelling en bij deze opname schijnt het niet anders geweest te zijn. Het spetterende slot van de Zevende symfonie mist energie en ook op andere momenten lijkt Strauss met zijn gedachten elders te zijn. Toch verdienen deze opnamen ten volle beluisterd te worden, vooral omdat ze zo’n mooi beeld geven van een muziekpraktijk van weleer. Zo dirigeert Strauss in de eerste delen van beide stukken het tweede thema, dat lyrischer van karakter is, standaard langzamer, iets wat hij altijd deed. Vervolgens wordt bij een daarop volgend crescendo gelijktijdig versneld, om weer naar het oude tempo terug te komen. Meer in het algemeen hoort men regelmatig dat crescendo en decrescendo als vanzelfsprekend door accelerando, respectievelijk ritardando wordt begeleid. Dat zijn getuigen van een musiceerpraktijk die tegenwoordig onherroepelijk tot het verleden behoort, maar aan het begin van de twintigste eeuw volkomen vanzelfsprekend was. En dat maakt deze cd zo interessant. (JvG)