In de jaren 1840 was Alkan één van de meest vooraanstaande pianovirtuozen in Parijs, naast Liszt, Thalberg en Chopin. Aan het einde van dat decennium trok Alkan zich echter meer en meer van het podium terug. Het verhaal dat hij stierf door toedoen van een vallende boekenkast (hij zou zich naar de hoogste plank hebben uitgerekt om een deel van de talmud te bemachtigen) moet naar het rijk der fabelen worden verwezen. Alkan was niet alleen pianist maar ook organist, al heeft hij nooit een post in een kerk of synagoge bekleed. Ironisch genoeg droeg Alkan zijn pedaal-etudes (12 Études d'Orgue ou de Piano á Pedales pour les Pieds seulement) op aan de weinig op het pedaal bedreven Lefébure-Wély (Franck haalde een vergelijkbare grap uit met zijn Final). Duivelskunstenaar en orgel-tapdanser Kevin Bowyer speeld de eerste zes Etudes op het eerste deel van een cyclus met orgelwerken van Alkan. Daarnaast klinken ook het Benedictus op.54 en de 11 Grands Préludes et 1 Transcritpion du Messie de Haendel, op.66. (HJ)