Het orgeloeuvre van Alexandre Guilmant (1837-1911) mag zich tegenwoordig in grote belangstelling verheugen, getuige meerdere reeksen die een zoniet complete, dan toch representatieve selectie daaruit aanbieden. Guilmants historische faam rust zowel op zijn vijftien jaar als orgeldocent aan het Conservatoire in Parijs, zijn vele buitenlandse concertreizen en zijn belangstelling voor oude muziek, resulterend in een groot aantal heruitgaven van vooral oude Franse orgelmuziek. Voor Guilmants composities is de geschiedenis minder mild geweest: na diens dood is het merendeel in vergetelheid geraakt en wat er nog wordt gespeeld, wordt doorgaans van minder niveau geacht dan de werken van Franck en Widor. Guilmants was misschien geen grootmeester in de muzikale inventie, maar zijn betere orgelstukken onderscheiden zich door aantrekkelijke melodieën en een vloeiende schrijfwijze. Het aardige aan deze reeks is vooral dat organist Mathieu Freyburger niet voor het ‘gebruikelijke’ Cavaillé-Coll-orgel heeft gekozen, maar zijn blik heeft laten vallen op een instrument van Joseph Rinkenbach uit 1928. Tot op zekere hoogte is het beluisteren van dit orgel een beetje een ‘acquired taste’, zoals de Engelsen dat zo elegant zeggen. De ratelende bazuin in het pedaal, de merkwaardig weeë grondstemmen en meer curiosa vallen nogal op. Het past echter wonderwel bij de muziek van Guilmant en dat maakt dit tot een heel aardige orgel-cd. (JvG)