Richard Wetz (1875-1935) heeft het zich niet gemakkelijk gemaakt in zijn loopbaan als componist. Hij was in zekere zin bijna volledig autodidact, vooral omdat hij bij geen enkel conservatorium kon aarden. Aanvankelijk zag hij zichzelf vooral als operacomponist, maar nadat al zijn pogingen in die richting zonder succes bleven, richtte hij zich op het schrijven van orkestwerken. Erkenning als musicus had hij inmiddels: in 1916 was hij in Berlijn aangesteld als theoriedocent. Verder hield Wetz zich zoveel mogelijk afzijdig van de muzikale wereld: hij weigerde compositieopdrachten omdat hij uitsluitend op basis van zijn inspiratie wilde schrijven. In latere jaren waren dat vooral Liszt en Bruckner. Op basis van hun muziek zocht Wetz naar een eigen stijl, en het einde van die zoektocht was in zekere zin het hier uitgevoerde Vioolconcert op.57, dat ontstond in 1932 en Wetz' laatste grote instrumentale compositie is. Oppervlakkig gezien volgt dit vierdelige werk een traditionele opzet, maar Wetz geeft een zeer vrije invulling daaraan. Aldus maakt het stuk een enigszins rapsodische indruk, hetgeen de samenhang van het geheel niet altijd ten goede komt. Fraaier is eigenlijk het koorwerk Traumsommernacht op.14, een aanminnige nocturne voor vrouwenkoor en orkest. Aan liefhebbers van laat-romantische muziek is Wetz' oeuvre in ieder geval welbesteed. (JvG)