Met zijn baard en flodderige kleren lijkt de hippie Devendra Banhart wat misplaatst in onze tijd. Toch wist hij in de underground met zijn eerste twee platen Oh Me Oh My ('02) en Rejoicing In The Hands ('04) voor een bescheiden hype te zorgen. Met zijn curieuze mix van lo-fi folk en exotische invloeden is het in ieder geval een onvergelijkbare en tot de verbeelding sprekende persoonlijkheid. Na de sobere arrangementen en bewust ondermaatse geluidskwaliteit van zijn eerste twee albums is Cripple Crow een poging om het krediet dat hij in kleine kring opbouwde te vertalen naar een groter publiek. De Sergeant Pepper-achtige hoes verraadt al een gezonde ambitie. De 22 (!) liedjes zijn dit keer inderdaad wel goed opgenomen en voorzien van afwisselende instrumentatie. De zang van Banhart lijkt beurtelings op Marc Bolan en Donovan, met wie hij respectievelijk de flair en de filosofische inslag gemeen heeft. Een coherent en in alle opzichten overtuigend werkstuk is Cripple Crow niet maar de plaat heeft zeker zijn sterke momenten en Banhart bewijst zich eens te meer als een fascinerend figuur. (MS)