Florent Schmitt (1870-1958) wordt in het boekje bij deze cd aangeprezen als een componist die verdiend te worden herontdekt, en inderdaad, Schmitt staat eigenlijk al sinds zijn dood bekend als een goede componist, die om de een of andere reden toch nooit bij een groter publiek is doorgebroken. Of deze cd daaraan iets gaat veranderen is de vraag. Daarmee is niet gezegd dat de hier gespeelde pianomuziek saai of oninteressant is. Integendeel, met name het vierdelige Crépuscules op.56, geschreven rond 1900, maar gepubliceerd in 1913, en de uit drie stukken bestaande Ombres op.64, ontstaan in de jaren 1913-1917, bevatten veel fraais. Het is, geheel passend bij de titels, sfeervolle, duister gekleurde pianomuziek, die dan weer eens aan Debussy en Ravel, soms ook aan Skriabin doet denken. Wat de populariteit van deze muziek wellicht in de weg staat is de enigszins eentonige nadruk op duisternis, mysterie, diepzinnigheid, eenzaamheid en dergelijke. Zelfs een enkel lichter deel, zoals de 'Sylphides' uit de Crépuscules, kan die indruk niet wegnemen. Maar ook al slaat deze muziek niet bij een groot publiek aan, zij verdient het om onder de aandacht te worden gebracht van alle liefhebbers van Franse pianomuziek. (JvG)