Van Alma Mahler kennen we het verhaal dat de edelmoedige Hans Pfitzner bijna in onmacht was gevallen, omdat hij in de straten van Wenen arbeiders had zien demonstreren. Zoveel collectieve stompzinnigheid; waar gaat het heen met de wereld! Heel anders was de reactie van Gustav Mahler, die dezelfde demonstratie had gezien. Deze werd zo laaiend enthousiast, dat hij als een opgetogen kind had mee gemarcheerd. Het verhaal doet denken aan de marsmuziek uit het kolossale openingsdeel van Mahlers Derde Symfonie. In zijn voorgaande symfonie had Mahler zichzelf de hemel in gecomponeerd middels een grootse evocatie van de ‘Auferstehung’. In zijn Derde Symfonie staat hij weer stevig met beide voeten op de aarde, daarbij geïnspireerd door Nietzsche’s Vrolijke Wetenschap. Dit lied van de aarde vertelt achtereenvolgens van de binnenmarcherende zomer (1), van wat de bloemen vertellen (2), wat de dieren van het woud vertellen (3), wat de nacht vertelt (4, naar het Mitternachtslied uit Nietzsche’s Also sprach Zarathustra), wat de morgenklokken vertellen (5, naar Es sungen drei Engel uit Des Knaben Wunderhorn) en wat de liefde vertelt (6). (HJ)