Wie tegenwoordig een kerkdienst bezoekt, zou raar opkijken als de organist een selectie uit de top tien ten gehore zou brengen of de hoogtepunten uit een populaire musical. In het negentiende-eeuwse Italië was dat echter schering en inslag. Organisten speelden datgene wat het publiek goed kende en graag hoorde, te weten geliefde operafragmenten en populaire marsen en dansen. Hoe gebruikelijk het was om dergelijk seculier repertoire ten gehore te brengen, blijkt alleen al uit de onnoemelijke hoeveelheid klachten die bewaard zijn van buitenlandse musici. In Noord-Europese landen was toen al het idee algemeen geaccepteerd dat het orgel een gewijd instrument was en alleen voor religieuze, tot vrome aandacht stemmende muziek mocht worden gebruikt. Pas aan het einde van de negentiende eeuw werd die notie ook in Zuid-Europa allerwegen gedeeld. Organist Stefano Molardi heeft voor deze cd die verdwenen praktijk van opera op orgel ten tonele gevoerd middels de uitvoering van twaalf delen uit opera's van Verdi op orgel. Hij gebruikte daarvoor twee goed bewaarde Italiaanse orgels uit 1797 en 1825. Alleen de aanleg van de instrumenten maakt al duidelijk dat deze instrumenten goed berekend waren op wereldse muziek, getuige de hier regelmatig aangewende registers als klokkenspel en trommel. Een deel van de transcripties dateert uit Verdi's tijd; één bewerking, van het Agnus Dei uit het Requiem, is van niemand minder dan Liszt afkomstig. Andere werden onder meer door organist Molardi zelf vervaardigd. Over het geheel genomen leveren deze transcripties een paar fraaie staaltjes van orgelamusement op. Naarmate de bewerkte stukken ambitieuzer van opzet worden, stelt de kwaliteit van de bewerking echter teleur. Zo is de Ouverture tot Il forza del destino, ondanks de tamelijk effectieve bewerking, hier te zeer in stukken uiteengevallen, omdat het orgel nu eenmaal de soepele overgangen kan maken die voor een orkest kinderspel zijn. Een enkele maal lijkt Molardi in zijn transcriptiewoede het historische beeld te vertekenen: het is bijzonder twijfelachtig of de gemiddelde negentiende-eeuwse Italiaanse organist in staat was de virtuoze bewerking te spelen die Molardi maakte van het Dies irae uit het Requiem. Wie zich door deze kleine kanttekening niet laat hinderen, zal ongetwijfeld plezier beleven aan de staalkaart van buitenissigheden die hier wordt gepresenteerd. Molardi's spel is goed en de beide instrumenten zijn fraai opgenomen. (JvG)