Met Down The Road ('02) en vooral What's Wrong With This Picture ('03), zijn debuut voor Blue Note Records, maakte Van the Man eindelijk weer eens ouderwets indruk. Beide albums boden een geïnspireerde mix van blues, swing jazz en rhythm & blues. Opvolger Magic Time borduurt hierop voort maar stelt wat teleur. Morrison lijkt zich steeds verder in te graven in de muziek van zijn vroegste jeugd, zoals blijkt uit covers van Frank Sinatra (This Love Of Mine) en Perry Como (I'm Confessin'). Waarmee de oude bard zowaar aansluiting vindt bij de tijdsgeest; artiesten als Norah Jones, Jamie Cullum en Amos Lee putten immers met succes uit dezelfde bron. Dat is waarschijnlijk wel het laatste waar Morrison op zit te wachten, 'just like Greta Garbo, I want to be alone': zingt hij in Just Like Greta. Hij hoeft niet bang te zijn, qua talent komt niemand van de jonkies voorlopig ook maar in zijn buurt. Toch zou Morrison best wat van het enthousiasme van de jongere generatie kunnen gebruiken. De songs op Magic Time komen geroutineerd en blasé over: te obligate akkoordenschema's, te weinig ritmische variatie en vooral een tekort aan aansprekende melodieën. Prachtig gezongen, dat wel, maar van magie is op Magic Time geen sprake. (MS)