Na het ontbinden van zijn groep The Scene verruilde zanger/liedjesschrijver Thé Lau de poppodia voor de theaters en ging hij muzikaal ook meer en meer popstramienen loslaten. Op deze derde soloplaat klinkt nog sporadisch popmuziek (opener Vreemd of het naar R&B lonkende Nighthawks) maar zijn het vooral temperamentvolle strijkers die de nummers domineren. Veelal in gesproken woord etaleert hij hierover een uiterst sombere levensvisie en beziet hij zichzelf als 'Het monster in de spiegel'. Tegelijk hoorden we hem vocaal nimmer zo hartverscheurend uithalen als in het refrein van het chansonachtige Triest. De desperate en breekbare sferen die hij oproept doen soms wel denken aan het donkerste werk van Ramses Shaffy op albums als Zonder Bagage en Dag En Nacht. 'Waarom is iedereen zo triest?', vraagt hij zich af, met een stem die gebrokener en doorrookter klinkt dan ooit. Een beluistering van dit gitzwarte album zou hier wel eens de oorzaak van kunnen zijn. (MR)