Zelfs de meest rigide vernieuwers zijn geworteld in de traditie. Zo hield Schönberg van Brahms en Mozart, terwijl Stravinsky zich aan Verdi en Tsjaikovsky spiegelde. Stravinsky was zelfs oud genoeg om Tsjaikovsky kort voor diens dood te zien. 'Kijk Igor', fluisterde Stravinsky's moeder hem in het theater toe, 'daar is Tsjaikovsky'. 'Ik keek', schreef Stravinsky later, 'en zag een man met wit haar, brede schouders en een corpulent achterste, en het was dit beeld dat voor altijd op mijn netvlies gebrand bleef.' In een in 1921 aan Diaghilev geschreven open brief schreef Stravinsky: 'En hoe karakteristiek waren zijn [Tchaikovsky's] voorkeuren met betrekking tot de muziek van het verleden en van zijn eigen tijd! Hij verafgoodde Mozart, Couperin, Glinka, Bizet: dat laat ons geen enkele twijfel over de kwaliteit van zijn smaak. Hoe wonderlijk is dit! Iedere keer opnieuw was het resultaat opmerkelijk, wanneer een Russische musicus onder de invloed kwam van deze Latijns-Slavische cultuur en duidelijk de scheidslijn waarnam tussen de op Beaumarchais georiënteerde Oostenrijkse katholiek Mozart en de op Goethe georiënteerde Duitse protestant Beethoven'. Voor zijn ballet Le Baiser de la Fée (waarvan hier de suite klinkt) verwerkte Stravinsky talloze van Tsjaikovsky's liederen en pianostukjes. Het verhaal, naar Andersen, gaat over een kind, dat bij de geboorte door een fee wordt gekust. Voor Stravinsky stond dit verhaal als het ware voor Tsjaikovsky's muze, die zowel een inspiratiebron als een fatum was. (HJ)