James MacMillan is typisch een componist die de experimentele muziek een menselijk gezicht wil geven, waarbij expressie en contact met het publiek zwaarder weegt dan de integriteit van het compositorische materiaal. Zijn inspiratie is religieus, maar een kwezel is hij allerminst. Als katholiek voelt hij zich eerder verwant met Bonhoeffer of de Zuid-Amerikaanse bevrijdingstheologie dan met de etherische spiritualiteit van een Pärt of een Taverner. MacMillan noemt Messiaen en Sjostakovitsj als zijn grootste invloeden: Messiaen vanwege zijn uitzicht op ijle hoogten, Sjostakovitsj vanwege de blik die deze componist ons van de afgrond gunt. Voor wat MacMillans Seven Last Words from the Cross betreft ligt de vergelijking met Haydn en Bach voor de hand. Haydn vanwege diens Sieben letzten Worte; Bach vanwege dat summum van de passiemuziek, de Matthäus-Passion. Deze vergelijkingen betreft vooral het terrein van de liturgie; puur muzikaal gezien hebben Bach en MacMillan natuurlijk niets met elkaar te maken. Behalve dan in het tweede deel van de Seven Last Word, Woman, Behold thy Son!, waarin MacMillan indrukwekkende resultaten weet te bereiken met een soort koraalparodie. Het veelgeprezen ensemble Polyphonie is ideaal voor deze muziek. (HJ)