Jarenlang werd Marilyn Manson door critici weggezet als een griezel, die er slechts op uit was zijn publiek te shockeren. Fatsoensrakkers zagen in hem de verpersoonlijking van het kwaad en een kwalijke invloed, onder andere op de schietende middelbare scholieren van de Columbine High School in Littleton, USA. Middels een interview in Michael Moore’s spraakmakende film Bowling For Columbine (2003) wist Manson de beeldvorming rond zijn persoon bij te stellen, waardoor hij zelfs in bepaalde intellectuele kringen ‘salonfähig’ werd. Tijdens de promotiegesprekken voor zijn zevende cd stelde Manson, steevast vergezeld door twee sexy dames in jarretels, dat de westerse maatschappij van 2003 veel parallellen vertoont met het decadente Berlijn van de dertiger jaren. Een origineel idee voor een plaat. Muzikaal is hij helaas een stuk minder inventief, zijn beukende industrial metal is in de loop der jaren nauwelijks veranderd en vooral vocaal is hij beperkt. Als audiovisueel artiest kent Marilyn Manson zijn gelijke niet maar spannende popmuziek levert dat tot nu toe zelden op. (MS)