Berlioz zei het al: 'Het orgel is een jaloers onbuigzaam instrument, dat geen andere instrumenten naast zich duldt.' Zodoende hoort men het orgel zelden in een gelijkwaardig partnerschap met andere instrument(en). Reden dus genoeg om sceptisch te zijn over het repertoire op deze cd: kamermuziekstukken met orgel van Joseph Rheinberger (1839-1901). Allereerst klinkt de vierdelige Suite op.149 voor orgel, viool en cello, gevolgd door enkele stukken voor orgel en cello, dan wel viool uit op.150. Rheinberger is vooral nog bekend door zijn orgelwerken, maar het zou onjuist hem als 'orgelcomponist' weg te zetten: zijn oeuvre was immers zeer veelzijdig. Het was ongetwijfeld zijn kennis van het instrument die ervoor gezorgd heeft dat in deze werken het onwaarschijnlijke samengaan zo goed van de grond komt. Ten dele is dat ook te danken aan de in wezen overzichtelijk klassiek-georiënteerde stijl van Rheinberger. De muziek is niet al te gecompliceerd, ligt goed in het gehoor, maar mist soms wel eens inspiratie. In een enkel geval zal de fraaie balans op deze cd uitsluitend aan de opnameleider te danken zijn: plenumklanken van een orgel zouden normaliter een enkel strijkinstrument volledig afdekken. Wanneer men van dergelijke kleinigheden geen probleem maakt, hoort men slechts een cd met melodieuze kamermuziek, waarvoor een fraai gerestaureerd, voor deze muziek zeer passend orgel van Müller uit 1859 is gebruikt. (JvG)