Hoewel hij stamde uit de generatie die volgde op die van de grote voorman van de Britse muziek, Elgar, was John Ireland (1879-1962) daarmee zo innig verwant dat hij in feite meer verwantschap met zijn directe historische voorgangers vertoonde dan met zijn muzikale leeftijdgenoten. Ireland werd opgeleid door Stanford, wiens voorliefde voor Brahms hij zijn leven lang zou blijven delen, hoewel hij na 1920 een toenemende interesse toonde voor de nieuwere Franse stijl van Debussy en Ravel. Voor Britse volksmuziek, de inspiratiebron bij uitstek voor generatiegenoten als Vaughan Williams, heeft Ireland nooit veel belangstelling getoond. Zijn conservatisme heeft hij met mindere waardering en de daaruit voortvloeiende frustratie moeten bekopen. Irelands muziek is echter van voldoende gehalte om nog steeds te kunnen boeien, zoals blijkt uit deze selectie uit zijn kamermuziek. Geopend wordt met gedegen en muzikanteske Vioolsonate nr.1 uit 1908/1909. Uit 1917 dateert het duister gekleurde Pianotrio nr.2. Het sterkste werk is ongetwijfeld de Cellosonate uit 1923, die een weldadige combinatie lyrische charme en melancholiek pathos bezit. Zelfs de bewerking voor viool en piano van Irelands carol 'The holy boy', zijn populairste werk, moet het tegen dit stuk afleggen. (JvG)