We schrijven 1966. Er verschijnen geruchten in de internationale muziekpers dat Beach Boy Brian Wilson werkt aan Smile, een baanbrekend popalbum als opvolger van het bejubelde Pet Sounds. Het eerste stuk dat hij van het album voltooit, het complexe Good Vibrations, verbluft pers en publiek en wordt een enorme wereldhit. Maar Wilson, wiens labiele persoonlijkheid niet opgewassen is tegen zijn drugsgebruik en de zware kritiek van zijn bandleden, raakt verstrikt in zijn eigen ambities en maakt Smile niet af. In de jaren die volgen verschijnen flarden van Smile op albums van de Beach Boys en veel fans proberen koortsachtig een voorstelling te maken hoe het verloren album geklonken zou kunnen hebben. Aan deze speculaties is nu een eind gekomen. Brian Wilson heeft zich na 37 jaar hervonden en eindelijk de volledige compositie, een suite van drie delen, afgemaakt en opgenomen. Het indrukwekkende resultaat laat zich met niets in de geschiedenis van de populaire muziek vergelijken. De compositie is opgebouwd uit vele fragmenten, die los van elkaar lijken te staan maar tegelijk steeds naar elkaar verwijzen. Een bijna klassiek aandoend stuk, met ontelbare citaten uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis, van Gershwins Rhapsody In Blue tot doowop, surf en psychedelica. De cryptische teksten van Van Dyke Parks geven het geheel een extra dimensie. Smile is ambitieus, virtuoos, ontroerend en af en toe erg grappig: kortom precies het meesterwerk waar velen, tegen beter weten in, jarenlang op gehoopt hadden. (MS)