De Texaanse singer/songwriter Jimmy LaFave is een eigenzinnig man. Net als bijvoorbeeld Lucinda Williams (die haar bewondering voor LaFave eerder uitsprak) is zijn repertoire geworteld in de country maar trekt hij zich daarbij weinig aan van de (Nashville) conventies. Folk en gepassioneerde rock zijn daarbij belangrijke ingrediënten. Passie die ook doorklinkt in zijn warmhese stem waarin invloeden doorklinken van Bob Dylan en J.J. Cale. Cimarron Manifesto is het zevende album van deze warmbloedige Amerikaan, en bevat een negental eigen songs naast een drietal covers, waaronder Not Dark Yet van Dylan. Het grootste probleem van LaFave is misschien wel dat hij te traditioneel (met dobro’s, lapsteel en het onvermijdelijk ronkende B3 Hammondorgel) klinkt voor een progressief (americana) publiek en wellicht te ruig voor een puristisch (country) publiek. Hij valt een beetje tussen wal en schip. En wanneer gast violist/zangeres Carrie Rodriguez inzet, wint deze plaat opvallend veel aan karakter. Karakter dat LaFave zelf ietwat lijkt te ontberen. (MR)