Met een bewust rammelend geluid, leunend tegen garagerock, rockabilly en punk bewandelde The Fall onder de bezielde leiding van frontman Mark E. Smith al vanaf de late jaren zeventig volledig zijn eigen weg. Smith deed dit eerder snerend en schoppend (tegen wat of wie dan ook) dan zingend op een oeuvre van inmiddels tientallen albumtitels. Het eeuwige enfant terrible botste omstreeks de eerste opnames van deze plaat als vanouds met zijn band, verruilde deze voor leden van de Amerikaanse band Darker My Sweet en begon gewoon opnieuw. ‘I think it’s over now, I think it’s the beginning’, bijt hij al meteen op opener Over! Over! van deze plaat waarop het weer goed raak is. Zijn nieuwe begeleiders zijn bedreven in het spelen van eindeloos repeterende riffs die Smith alle ruimte bieden om woest om zich heen te orakelen. En dreigt het serieus te worden dan staan ze Smith trouw bij met een klef koortje in een ontspoorde versie van de countryklassieker White Line Fever. Een plaat om te scharen onder het betere werk van The Fall. (MR)