Achter de naam The Magnetic Fields gaat de singer/songwriter Stephin Merritt schuil. Steevast voorziet hij zijn albums, die hij vanaf 1991 op wereld loslaat, van een overkoepelend concept. Het thema van dit album zal de fans verrassen die hem hebben leren kennen als liefhebber van klassieke pop. Distortion (‘oversturing’) was dit keer het uitgangspunt. Hoewel door de gierende feedback en zwaar vervormde gitaarpartijen duidelijk de vertrouwde popstructuren te ontwaren zijn, doet Distortion vooral denken aan de bands uit de noise (Sonic Youth) en shoegaze (My Bloody Valentine, The Jesus & Mary Chain). Ook het (latere) werk van Broadcast is een referentiepunt. Zoals bij elk experiment gebeurt, slaat Merritt af en toe de plank mis. Maar net zo vaak werkt de mix van pop en noise wel, en dan ontstaat er iets bijzonders. (MS)