Smashing Pumpkins uit Chicago bloeide begin jaren negentig op als de gesofisticeerde familietak van de grungeboom uit Seattle. Zanger, gitarist en brein Billy Corgan wist rock en noise subtiel te combineren met pakkende pop en zelfs jaren zeventig prog. Dit leidde in 1995 tot een hoogtepunt met Mellon Collie And The Infinite Sadness , het dubbelalbum waarop de groep een ongekende rijkdom aan creativiteit openbaarde. In 2000 bleek die creativiteit zo goed als opgedroogd en werd de groep ontbonden. Zeven jaar later hebben Corgan en drummer Jimmy Chamberlin de handen weer ineengeslagen. Ze deden met een nieuwe bezetting onder andere Pinkpop 2007 aan en maakten met zijn tweeën Zeitgeist als Smashing Pumpkins. Ze pakken hierop stevig uit met een ruig en agressief geluid. Corgan lijkt hiermee, net als met zijn teksten en de hoesfoto’s, een sombere tijdsgeest te willen verbeelden. Pas na de schurende en krassende gitaarnoise (onder Corgans roep om revolutie) in United States, laat het duo de teugels enigszins vieren met rustiger werk. Tussen de vele doelloze reünies van lang vergane bands valt Smashing Pumpkins beslist op met deze intense en urgente comebackplaat. (MR)