De Gierige Ridder was de laatste van Poesjkins Vier Tragedies waar een opera van gemaakt werd. Eerder hadden Dargomïzhsky, Rimsky-Korsakov en Cui zich al aan deze korte studies van de menselijke geest gewaagd. Op zijn beurt nam Rachmaninov de tekst vrijwel onbewerkt over, maar anders dan zijn voorgangers koos hij voor een symfonische benadering met gebruik van leidmotieven. De Gierige Ridder gaat over een jongeman genaamd Albert die gebukt gaat onder de gierigheid van zijn vader, de Baron. Albert krijgt van een jood het advies om zijn vader te vergiftigen en zo de erfenis te innen, maar de jongeman weigert. Wel doet hij zijn beklag bij de Hertog die daarop zowel vader als zoon bij hem laat komen. In de heftige ruzie die volgt, krijgt de Baron een hartaanval en sterft. De opera bestaat slechts uit drie scènes en het is de middelste die de opera meer dan de moeite waard maakt. Met de Baron dalen we af in de kelders waar hij zijn geld bewaart. In een krachtige, expressieve monoloog (oorspronkelijk geschreven voor de legendarische bas Feodor Chaliapin) leren we zijn ziekelijke geest kennen. Deze scène is een hoogtepunt, in de opera én in Rachmaninovs gehele oeuvre. (CP)