Na belangrijke bijdragen te hebben geleverd aan het beste werk van Genesis (Foxtrot, The Lamb Lies Down On Broadway) koos gitarist Steve Hackett eind jaren zeventig voor een solocarrière. En terwijl Genesis afgleed tot een commerciële stadionband, bouwde Hackett rustig maar gestaag en met weinig ophef verder aan een door experimenteerdrift gekenmerkt oeuvre. Die lust tot experimenteren is ook terug te vinden op Wild Orchids. Hierop profileert Hackett zich als componist van Slavisch aandoende orkeststukken, maar ook als een stevige rocker en gitaarvirtuoos. Muzikaal is Wild Orchids daarmee een wat inconsistente plaat geworden met als dieptepunt een bloedeloze coverversie van Bob Dylans Man In The Long Black Coat. Qua tekst past dit nummer wel goed bij de morbide sfeer die het album als geheel uitdraagt. Vooral de klassiek getinte stukken zouden het goed doen bij oude zwart-wit horrorfilms. Het zeventien nummers tellende Wild Orchids mag dan niet helemaal geslaagd zijn, als componist en muzikant dwingt Hackett respect af door, met lak aan de muziekwereld, precies te doen waar hij zelf zin in heeft. (MR)