Ondanks zijn gevorderde leeftijd - hij is eenenzeventig bij het verschijnen van Psiche - blijft de Italiaanse bard Paolo Conte onverstoorbaar doorgaan met de schorre voordracht van zijn wonderschone liedjes. Psiche beweegt zich in dezelfde stijl voort als zijn voorgangers: melancholieke triestheid die doet herinneren aan regenachtige Italiaanse steegjes, verloren gegane liefdes en het verlangen naar betere tijden. Toch zijn er een paar uitzonderingen op deze regel te bespeuren. Zo is het vrolijke Silvery Fox geheel gezongen in het Engels. Dit kan hij beter achterwege laten, daar zijn Engels zo slecht is te verstaan dat het even duurt voordat het kwartje valt. Het indrukwekkende Big Bill is voorzien van een laag dwingende orkestrale spanning, zozeer dat je haast geneigd bent om het dichtstbijzijnde Italiaanse restaurant in de buurt te raadplegen voor een vertaling. Voor de rest is er niet veel nieuws onder de zon en dat is maar goed ook, want Conte blijft uniek en kan zo nog jaren doorgaan. (AD)