Weinige musici hebben in de muziekgeschiedenis zo’n ondankbare rol toebedeeld gekregen als Carl Reinecke (1824-1910). Hij werd grotendeels opgeleid door zijn vader en maakte vervolgens op zijn reizen door Duitsland kennis met Mendelssohn en Schumann, die beiden een diepe indruk op hem maakten. In 1860 werd hij benoemd als dirigent van de befaamde Gewandhausconcerten in Leipzig en als compositiedocent aan het conservatorium van Leipzig. In beide functies deed Reinecke wat hij als zijn voornaamste plicht zag: het beschermen van het waardevolle erfgoed van zijn muzikale idolen. Vooral in zijn hoedanigheid als docent leverde hem dat een reeks spottende en denigrerende commentaren op van studenten die meenden dat Reinecke een muzikaal fossiel was en hem tot de kop van Jut maakten voor alles en iedereen die zichzelf als vooruitstrevend zag. Gelukkig zijn die clichés in de laatste jaren steeds vaker doorgeprikt en een cd als deze kan uitstekend duidelijk maken wat Reineckes verdiensten waren. Geopend wordt met de Symfonie nr.1 op.79, een gedegen vierdelig werk uit 1864, dat gedeeltelijk echter op ouder materiaal is gebaseerd. Het stuk maakt een prima uitdruk, met uitzondering van de wat stramme finale. Beter en aantrekkelijker is het fraaie Vioolconcert op.141, dat in 1876 zijn première beleefde. Dit melodieuze werk is een waardige pendant van het veel bekendere eerste concert van Bruch en verdient zonder meer een grotere bekendheid. De twee ter aanvulling opgenomen Romances bevestigen Reineckes melodieuze flair en maken duidelijk dat zijn trouw aan zijn idolen ook zeer positieve kanten had. (JvG)