Met hun sferische britpop bevindt Elbow, uit Manchester, zich ergens tussen Radiohead en Coldplay. Maar de groep onderscheidt zich vooral door de sjofel ogende zanger Guy Garvey die met doorrookte stem de toon zet, in tragikomische bespiegelingen waarin het nooit echt wil boteren in de liefde en slechts een goede borrel troost biedt. De instrumentatie, waarin vooral keyboards domineren, staat veelal in dienst van Garveys breed uitgemeten vertellingen. Zo opent ook hun vierde album. In het spannende en donkere Starlings komt de muziek pas schoksgewijs tot ontlading als Garvey is uitverteld. Na deze indrukwekkende start schakelt men echter over op melodieuzer repertoire waarbij Garvey luchtiger en zuiverder zingt dan ooit (hij zal toch niet gestopt zijn met roken?). Echt opgeruimd gaat The Seldom Seen Kid (gelukkig) nooit klinken maar dit is wel de meest sprankelende plaat die de groep ooit maakte. ‘She has the sweetest darkest side’, zingt Garvey over een nieuwe liefde in An Audience With The Pope. Met eenzelfde donkerromantische kant weet Elbow uniek te blijven. (MR)