Het leven en de compositorische carrière van Lex van Delden (1919-1988) is door twee factoren ingrijpend beïnvloed: de Tweede Wereldoorlog en de Notenkrakersactie met haar gevolgen. De Joodse Van Delden verloor nagenoeg zijn hele familie in de oorlog. Zijn veerkracht bleek uit het feit dat hij zich daarna desondanks ontwikkelde tot een factor van belang in het Nederlandse muziekleven. Toen kwamen de Notenkrakers en werd Van Delden opeens in het reactionaire kamp ingedeeld, iets wat hij niet kon verkroppen. In verschillende krantenartikelen keerde hij zich tegen de door de Notenkrakers bepleite veranderingen; een volkomen vergeefse onderneming, die eigenlijk alleen maar aan zijn geleidelijk groeiende isolement bijdroeg. Gelukkig vergat Van Delden niet dat hij zelf ook componist was en bleef schrijven aan zijn oeuvre. Met de strijkkwartetten daaruit kan men hier kennismaken. Het eerste ontstond in 1954, het tweede volgde in 1965 en in 1979 werd het derde voltooid. Dat laatste werk valt het meest op, omdat het werd gecomponeerd als pendant van een viertal schilderijen van de magisch-realistische schilder Carel Willink, op verzoek van een bewonderaar van Willinks werk. Het idioom van Van Delden is toegankelijk en sluit aan bij de vooroorlogse Franse tendensen. Nu de Notenkrakersactie ook al weer tot een vergeeld verleden behoort is het weer mogelijk de muziek van Van Delden te beoordelen zonder aan de partijenstrijd van weleer te denken en die beoordeling valt voor Van Delden niet slecht uit. (JvG)