Laughter Through Tears , het indrukwekkende debuutalbum van Oi Va Voi, wist onvermoede bruggen te slaan tussen klezmer, triphop en popmelodieën. Hun titelloze tweede album bleek, ondanks een aantal fraaie nummers, toch niet de gedroomde opvolger, want met Travelling The Face Of The Globe keert de groep terug naar het geluid van hun debuut. Een herhalingsoefening wordt het gelukkig niet. Als Oi Va Voi één stijlkenmerk heeft dan is het wel dat ze een organisch geluid weet te scheppen uit vertrouwde elementen. Traditioneel en toch vernieuwend. De virtuositeit van de muzikanten zorgt ervoor dat de groep moeiteloos kan schakelen tussen verschillende stijlen zonder dat het gekunsteld over komt. Neem het titelnummer. Dat begint met uitzinnige klezmer, buigt dan plots af naar een subtiel heupwiegende couplet, dat weer een rockende aanloop neemt en uitmondt in een imposant gezongen refrein. Daarmee is ook de meest prominente aanwinst, zangeres Bridgette Amofah , genoemd. Een Londense synagoge diende als studio en die opvallende locatie zorgde voor een uitgebalanceerd geluid. (PdK)