Zanger Graham Parker overleefde in de jaren zeventig de kortstondig in Engeland (als opmaat naar punk) heersende pubrock. Op albums als Heat Treatment (1977) en Squeezing Out Sparks (1979) domineerde zijn bijtende, rauwe stem, als een ‘angry young Van Morisson’, in een energieke mix van puntige pop en soul. Doorbreken naar een groter publiek deed Parker nimmer, waardoor hij ongestoord kon overschakelen naar een meer ingetogen en Amerikaans georiënteerde singer/songwriter stijl. Op Don’t Tell Columbus doet hij dit met verve in een twaalftal losjes gearrangeerde songs die qua geluid nog het meest aanleunen bij Bob Dylan-klassiekers als Planet Waves en Blood On The Tracks. En net als de stem van Dylan is die van Parker gerijpt tot een donkere en korrelige bariton. De bijtende woede van weleer klinkt nog sporadisch door, in bijvoorbeeld Stick To The Plan, maar Parker laat nu vooral de songs hun werk doen, als een begenadigd songwriter met scherpe, observerende teksten. (MR)