Van Mahlers symfonieën is de Zevende de meest raadselachtige. Er is geen programma, zoals bij de eerste symfonieën, waardoor we het moeten doen met deeltitels als Nachtmusik (tweede en vierde deel) en de merkwaardige aanduiding “Schattenhaft’ boven het tussenliggende Scherzo. Het sinistere eerste deel (Mahler kwam op het idee tijdens een roeitocht) begint met een lugubere dodenmars. Pas met de Rondo-Finale draait de nachtzijde van de aarde zich definitief naar de ochtendzon met blij paukgeroffel, feestelijk koper en beierend klokgelui. Claudio Abbado (2002) en Michael Tilson Thomas (1999) leverden in het verleden al memorabele uitvoeringen af. Helaas steekt deze opname van Neeme Järvi hierbij wat bleekjes af. Als het eerste deel is geïnspireerd op een boottochtje, dan lijkt deze uitvoering op een roeiwedstrijd. Het tempo ligt hoog, waardoor het geheel gehaast aandoet (een gevoel dat je ook in de volgende drie delen bekruipt). De Rondo-Finale geeft gelukkig wel soelaas met de potpourri van volksdansjes, operetteschlagers en knipogen naar Wagners Meistersinger, maar brengt het voorgaande moeilijk in balans. Jammer, ondanks de prachtige solistische bijdragen van het Residentie Orkest hadden we van Järvi toch meer verwacht… (JWvR)