Bij eerste kennismaking kan dit album wat teleurstellend overkomen: een aantal zogenaamde 'waves', soms samen gegroepeerd, die vaak maar door een enkele klank worden bepaald. Hadden Scelsi of Feldman ons wat dat betreft al niet alles gezegd? Bij doorluisteren blijkt echter hoe uitgekiend deze 'waves' zijn, en hoezeer iedere 'wave' zijn eigen identiteit heeft. Ondanks de eenvoud en rust (wat een verschil met sommige van Adriaansz' vroegere composities) zijn deze stukken volstrekt compromisloos, alsof het hier niet om muziek maar om een ritueel gaat. De vergelijking met het abstract impressionisme ligt voor de hand, denk aan schilders als Rothko of Newman. (HJ)