Dirigent Klaus Tennstedt (1926-1998) was net als zijn illustere voorgangers Furtwängler en Beecham in de opnamestudio een ander mens dan in de concertzaal. Hier is het vooral de biografische context die debet is aan de voortvarende live-registratie uit 1989 van Mahlers Tweede Symfonie, die volgde op de studio-opname uit 1981. Van 1983 tot 1987 was Tennstedt chefdirigent van de London Philharmonic Orchestra, maar moest zijn functie wegens ziekte neerleggen. In februari 1989 keerde de inmiddels door kanker gekwelde Tennstedt terug naar ‘zijn’ London Philharmonic Orchestra voor twee uitvoeringen van Mahlers Tweede Symfonie, bijgenaamd ‘Auferstehung’. Een gebeurtenis met niet alleen grote artistieke, maar ook symbolische waarde, aangezien Tennsteds levenssituatie samenviel met de thematiek van deze symfonie. ‘This is an interpretation of prodigious power and intensity, and vividness of detail,’ schreef The Sunday Times. En inderdaad in deze geïnspireerde lezing valt alles op zijn plaats: een duizelingwekkende orkestklank, twee gepassioneerde solisten in de personen van Yvonne Kenny en Jard van Nes, maar bovenal de geconcentreerde spanning die naar het einde toe zorgvuldig wordt opgebouwd en zich uiteindelijk pas ontlaadt in het uitzinnige applaus van publiek én orkest. (JWvR)