Het leven van Diana Jones loopt als een rode draad door haar muziek heen. Ze werd geadopteerd als wees en groeide op in New York. Op vijftienjarige leeftijd besloot ze haar familie te zoeken en die vond ze in Tennessee. Opvallend, omdat ze in tegenstelling tot haar New Yorkse vriendinnen dol was op de muziek van Johnny Cash en Patsy Cline. Die achtergrond verklaart waarom Jones zo oprecht klinkt wanneer ze een regel als ‘I cannot remember the arms of my mother/ the face of my father/ the place where I belong’ zingt. Jones’ omfloerste stem klinkt triest, maar evengoed zingt ze zichzelf ook vaak moed in, zoals in het titelnummer. Ondanks de ellende gloort er de hoop op een beter leven en die hoop is niet ijdel. Haar debuutalbum werd onthaald met juichende recensies en voor dit album mocht ze beroemde gasten als Mary Gauthier en Nanci Griffith uitnodigen. Bescheiden hoeft ze zich daarbij niet te voelen, want met dit fraaie en verstilde album nestelt Diana Jones zich in de top van het countrygenre. (PdK)