Na een rommelige start van haar carrière, waarin ze een haat-liefdeverhouding ontwikkelde met het behoudende countrygenre dat moeite had haar als lesbienne te accepteren, groeide kd lang langzaam naar een eigen stijl, als vertolker van zoete, ingetogen luisterliedjes. Watershed is het eerste album dat ze zelf produceerde en alle voorkeuren die op vorige albums te horen waren - van country en jazz tot Braziliaans - zijn te horen. Dat ze niet vies is van moderne geluiden blijkt meteen in het eerste nummer, waarin subtiele elektronica is verwerkt. Toch is Watershed vooral een warm, organisch album, waarin akoestische gitaren, piano en strijkers domineren, een geluid waarin haar licht-melancholieke stem prima gedijt. Een overkoepelend thema of concept, zoals ze dat in het verleden graag gebruikte, ontbreekt ditmaal. Watershed laat, misschien wel meer dan ooit, de complete kd lang horen. (MS)