De mythische figuur Fama (Pheme) neemt in het gelijknamige muziektheaterwerk van de Oostenrijkse componist Beat Furrer (1954) een belangrijke plaats in. Zij woont in een huis dat “geheel uit klinkend erts bestaat, overal galmt het, wordt de klank teruggeworpen en herhaald”, in de woorden van Ovidius. Dit huis is overigens ook een goede metafoor voor veel van Furrers andere muziek op dit album. In zijn meest recente compositie hierop, Konzert für Klavier und Orchester (2007), worden diverse akoestische mogelijkheden van de piano onderzocht. Solist en orkest staan hier anders dan bij het traditionele pianoconcert niet tegenover elkaar, maar functioneert het orkest als een versterker en resonator van de pianoklank: het orkest als Fama’s huis. Furrer heeft zich voornamelijk beperkt tot de percussieve aspecten van het instrument. Net als Bartók behandelt hij de piano niet zozeer als een lyrisch, maar als een slaginstrument, met een voorliefde voor de stalen en ijzingwekkende klank ervan. (JWvR)