Théodore Dubois (1837-1924) is tegenwoordig alleen nog bekend bij organisten, en dan voornamlijk dankzij zijn Toccata, een hoogst effectvol stuk, waar onlosmakelijk ook het etiket ‘oppervlakkig’ aan kleeft. Dergelijke beoordelingen oogstte Dubois wel vaker en dat maakte hem verbitterd. Hij stond aan het hoofd van het Franse muzikale establishment en typerend voor hem was dat hij niet Franck, Fauré of Gounod als de grootste Franse musici van zijn tijd zag, maar de alom gesmade Saint-Saëns. Dubois’ reputatie als enigszins conservatieve leider van het establishment werd vooral gevestigd door zijn gedwongen aftreden als directeur van het Conservatoire, nadat niemand minder dan Ravel voor de vijfde maal vergeefs naar de Prix de Rome had gedrongen. De Franse muzikale wereld stond op zijn kop en verlangde het aftreden van de verantwoordelijken: Dubois moest ontslag nemen. Met dergelijke gedachten in het achterhoofd is zijn muziek altijd beoordeeld: goed van factuur, maar weinig origineel en enigszins oppervlakkig. Dat die reputatie tenminste voor een deel onterecht is, blijkt uit de hier opgenomen kamermuziekwerken. Zowel het Pianokwartet uit 1907 als het Kwintet voor piano, strijktrio en hobo munten uit door een uitstekende vormbeheersing, galante textuur en fraaie melodieën en doen menigmaal aan de door Dubois bewonderde Saint-Saëns denken, al missen deze stukken diens eigenzinnigheid. Maar deze elegante muziek is prima in staat de faam van Dubois weer enigszins glans te geven. (JvG)