Daniel Martin Moore is de eerste artiest die louter op basis van een demo door het Amerikaanse undergroundlabel Sub Pop werd getekend. Zijn ontdekking mag een klein wonder heten want Daniels muziek is zo ingetogen en bescheiden dat het gemakkelijk genegeerd had kunnen worden. Op het eerste gehoor maakt Stray Age, dat door de basale arrangementen te lijden heeft aan een zekere gezichtsloosheid, weinig indruk. Gewoon weer zo’n tokkelende somberman, zoals die de eerste jaren van de nieuwe eeuw ontelbare malen voorbijkwamen. Maar ongemerkt maken de liedjes van Moore, die zich qua stijl ergens tussen Nick Drake en Tim Hardin bevindt, toch de nodige indruk. De melancholie kruipt, net als bij eerdergenoemde culthelden, langzaam onder de huid van de luisteraar. Dat Moore een erkend meesterwerk als Sandy Denny’s Who Knows Where The Time Goes met gemak naar zijn hand zet, mag als de definitieve proeve van zijn bekwaamheid worden beschouwd. Ook fraai: het tekstloze miniatuurtje Restoration Sketches. (MS)