Met The Dance blijft Faithless trouw aan het jaren negentig housegeluid. Je zou ook kunnen stellen dat de band elke vorm van inspiratie is verloren, want The Dance brengt absoluut niets nieuws onder de zon. Elk nummer had als een opvuller op een voorganger kunnen staan en bevat geen enkele vorm van verrassing. Het lijkt of de vlam is uitgedoofd. Meer van hetzelfde, maar dan minder. De muziek die vroeger de handen van een heel sportpaleis de lucht in liet gaan, kabbelt nu onopvallend voort. Zelfs bij een cover van Feel Me, in het begin van de jaren tachtig een undergroundhit van het elektronicaduo Blancmange, moet gesteld worden dat het origineel meer kracht heeft. De voordracht van Maxi Jazz klinkt alsof de man gebukt gaat onder een extreme vorm van oververmoeidheid en ook de productie van Rollo en de composities van Sister Bliss klinken alsof zij haar energie tegenwoordig liever in het gezinsleven steekt. Kortom, Faithless heeft schrijnend meer pit nodig. (AD)