In een tijd waarin het album als kunstvorm het definitief lijkt af te leggen tegen los te downloaden tracks, komt Paul Weller doodleuk met een ‘dubbelalbum’ met eenentwintig liedjes, die nog maar amper op een enkel schijfje passen. Het is tekenend voor de eigenzinnigheid van de man, die binnen de Britse pop een vrijwel onaantastbare status heeft verworven. Een bewijs ook dat de creatieve sappen weer zijn gaan vloeien bij de zanger, die ten tijde van het coveralbum Studio 150 (2004) nog kampte met een flink writer’s block. Weller heeft zich bewust niet willen beperken tot één stijl en komt met een afwisselende plaat waarop zijn hele verleden voorbijkomt, de uptempo poprock van The Jam, de gestileerde blue eyed soul van Style Council en de ingetogen folk van zijn eerste soloalbums. Dat zorgt voor welkome contrasten, waardoor het geheel van 22 Dreams meer is dan de som der delen. Precies zoals een album ooit bedoeld was. (MS)