Het dubbelalbum Exile On Main Street van The Rolling Stones werd bij het verschijnen in 1972 maar matig enthousiast ontvangen. Pas later zou het de waardering krijgen die het verdient, als misschien wel het beste album van The Stones. Zoals gebruikelijk bij de band, verliepen de opnames chaotisch. Door belastingperikelen waren de Stones noodgedwongen uitgeweken naar Frankrijk, waar de plaat in de villa van Keith Richards werd opgenomen. Deze had rond deze tijd een heroïneverslaving opgelopen die de sessies danig frustreerde, om maar te zwijgen van alle dealers en junkies over de vloer. De bezetting was vaker niet dan wel compleet en de nummers kennen vrijwel allemaal verschillende line-ups. Bassist Bill Wyman is bijvoorbeeld maar op acht van de achttien nummers te horen. Maar het is juist door die losse feel en het onevenwichtige geluidsbeeld dat de plaat zo duister en spannend klinkt. Exile On Main Street is een mix van hypnotiserende blues, country, rock-’n-roll en gospel. De chaotische gang van zaken en het ontbreken van grote singlehits bevielen Mick Jagger maar matig, hij noemde het bij herhaling één van zijn minst favoriete platen. Maar de compromisloze aanpak van Exile On Main Street maakt dat het van alle klassieke Stones-platen de meest tijdloze is.