Rameau’s opera is gebaseerd op de mythe van de tweelingbroers Castor en Pollux, van wie de eerste sterfelijk is en de tweede onsterfelijk. Als echter Castor in de strijd sterft, is Pollux bereid zijn onsterfelijkheid op te geven als in ruil daarvoor zijn geliefde broer kan blijven leven. De minimalistische decors in deze productie van het Muziektheater doen denken aan de Bauhaus-stijl. Voor regisseur Pierre Audi is Castor Et Pollux een van de eerste voorbeelden van Gesamtkunstwerk: een stuk waarin alle kunstdisciplines samenwerken om een verhaal te vertellen. Choreograaf Amir Hosseinpour weet de balletten in deze opera echter op de juiste waarde in te schatten: het zijn slechts divertissements, onderhoudende tussenstukjes die op zich weinig met het verhaal te maken hebben. Hosseinpour zelf zorgt ervoor dat de balletten een andere functie krijgen. Zo zijn de dansers een spiegel geworden van de ziel van de hoofdpersonages. Ze beelden uit wat de zangers voelen. Vreemd overigens dat de dansers niet in de aftiteling genoemd worden. Maar mooie zangprestaties van Gens, Panzarella en Neven. Jammer van de echo. (CP)