Toen in 2003 de documentaire Standing In The Shadows Of Motown uitkwam, had menig popster de mond vol van het onrecht dat de voormalige huisband van het label (The Funk Brothers) was aangedaan. De belangrijke bijdrage van deze muzikanten aan het geluid van Motown was immers nooit erkend. Phil Collins is de enige die de daad bij het woord voegde en drie van hen daadwerkelijk inhuurde voor zijn Motown-album. Het ligt zo voor de hand dat de vele beroemde collega’s die hem voorgingen - van Michael McDonald tot ja, wie eigenlijk niet? - er niet op waren gekomen. En om het gelijk van de Funk Brothers-fans maar weer eens te onderstrepen is Going Back met afstand de beste Motown-tribute tot nu toe. Niet alleen door de redelijk avontuurlijke repertoirekeuze, waarin zich de neus van fijnproever Collins verraadt, maar vooral dus in de ongelofelijk authentieke sound van zijn begeleiders. Phil Collins bewijst ten overvloede (we herinneren ons immers zijn hit You Can’t Hurry Love) dat hij deze muziek volledig doorgrondt. (MS)