ECM heeft altijd al een fijne neus gehad voor spraakmakende nieuwe muziek. Dit geldt ook voor het inmiddels derde album met muziek van de relatief onbekende Oostenrijkse componist Thomas Larcher (1963). Zonder dat zijn stijl duidelijk te typeren is, getuigt zijn muziek absoluut van een zekere eigenzinnigheid. Wie bijvoorbeeld dacht dat met Cage’s ‘prepared piano’ alle klankmogelijkheden van de piano wel zo’n beetje waren uitgeprobeerd, kan zich laven aan Böse Zellen (2006/7) voor piano en orkest (met een glansrol voor pianist Till Fellner). Flageoletten, met allerlei soorten plakband afgeplakte snaren, rubberen wiggen; Larcher schuwt het experiment niet, zolang het maar in dienst staat van zijn klankvoorstelling. De grootste kracht van zijn muziek ligt dan ook in de dynamische relatie tussen intellect en emotie. Hierbij worden tonale harmonie en avant-gardistische compositietechnieken subtiel tegen elkaar uitgespeeld, met knipogen naar Schittke, Ligeti en Kancheli. Hetzelfde geldt voor het hier opgenomen altvioolconcert Still (met Kim Kashkashian en het Münchener Kammerorchester) en Madhares voor strijkkwartet (Quatuor Diotima). Opnieuw een juweeltje dus in de catalogus van ECM. (JWvR)