Qua kleding en gedrag hoorde Bruckner eerder thuis op het platteland van Opper-Oostenrijk dan in het bruisende Wenen. Bruckner raakte echter in de ban van Wagner, en het was deze bekering die hem in de voorgrond van de avant-garde plaatste. In de Oostenrijkse hoofdstad wist hij in 1868 leraar te worden aan het conservatorium. Vanaf 1875 doceerde hij tevens harmonieleer en contrapunt aan de universiteit. Juist in dat jaar begon hij aan wat een van zijn meest monumentale werken zou worden: de Vijfde Symfonie. De symfonie is een keerpunt in Bruckners oeuvre. Vooral de finale (een soort dubbel- dan wel trippelfuga in sonatevorm) was zeer virtuoos uitgewerkt. Het bereiken van deze mijlpaal deed Bruckner zelfs besluiten zijn eerdere symfonieën reviseren. Bij de inmiddels tachtigjarige Haitink is deze muziek uiteraard in goede handen. Wie kent niet zijn jeugdige en voortvarende Bruckner-opnamen uit de jaren zestig met het Concertgebouworkest? Wat dat betreft Haitinks Bruckner zich verdiept en verbreed. In de apotheose van de finale is het bijna ironisch hoe Haitink de hemelbestormende Bruckner probeert af te remmen, alsof hij deze vlucht in plexiglas wil fixeren. (HJ)