Alban Berg werd altijd als de meest toegankelijke van de Schönberg-school beschouwd, omdat hij het dichtst bleef bij de traditionele romantische expressie. Niet dat zijn wereldbeeld daar geruststellender van wordt. Zo geeft het te denken dat hij een opera componeerde waarin de nog altijd schimmige Jack the Ripper een gezicht kreeg. Ook Bergs Drei Orchesterstucke zijn feitelijk drie luxueus verpakte nachtmerries. Voor de muziekgeschiedenis zijn deze nachtmerries echter van groot gewicht; denk er alleen maar aan hoe de Marsch een soort ‘missing link’ werd tussen Mahlers Zesde Symfonie en Boulez’ Tombeau, het sluitstuk van Pli Selon Pli. Daniele Gatti (hij was tevens de dirigent van de eerste dvd met Schönbergs Moses und Aron) is ideaal voor deze decadente wereld. ‘Gatti always draws the ear inward, past smoochy saxophone and celesta, deep inside those contrapuntal caverns of ecstasy’, aldus Gramophone. Interessant is ook de dubbel-sacd met Bergs orkestrale oeuvre, waartoe in dit geval ook de Pianosonate op.1 (in de orkestratie van Verbey) is gerekend. Ook de solisten zijn interessant: Isabelle van Keulen in het Vioolconcert, en de uitstekende sopraan Geraldine McGreevy in de Symphonische Stücke aus der Oper Lulu. (HJ)