The Divine Conspiracy, het vierde album van de Nederlandse metalgroep Epica, begint met een instrumentaal stuk dat sterk doet denken aan soundtracks van spektakelfilms in het fantasy- of historische genre. Spannend, maar ook sterk gericht of effect, met mysterieus bedoelde Latijnse teksten. Het gehele album, dat religie als centraal concept heeft, zit op deze manier in elkaar: bedoeld om te imponeren en te overdonderen. En dat lukt Epica ook zeker, want The Divine Conspiracy biedt een indrukwekkende luisterervaring. De cd zit volgepropt met koren, strijkers en blazers, naast de dubbele bassdrums, snoeiharde metalriffs en duistere grunts. Maar het is natuurlijk de zang van mezzosopraan Simone Simons die alle aandacht naar zich toe trekt, en opvallend goed overeind blijft tussen al het bombastische geweld. Epica bewijst met The Divine Conspiracy dat zelfs meer van hetzelfde nog ‘meer en beter’ kan. (IV)