De muziek van Anne Clark paste uitstekend bij de jaren tachtig. Op stramme, robotachtig doorpompende elektronica declameerde deze Britse dichteres in die tijd, als een mokkend meisje, haar teleurstellingen in relaties en de kille, door Koude Oorlog gedomineerde wereld. Met haar directe, donkere poëzie was zij daarmee bijna het vrouwelijke antwoord op Ian Curtis. De afgelopen jaren was zij actief als gast bij onder ander de Belgische act Implant. The Smallest Act Of Kindness is haar eerste soloalbum in twaalf jaar. Het is ook nog een prachtig album waarop de elektronica van weleer mooi mengt met een meer behaaglijke akoestische instrumentatie. Mokken kan zij ook nog, hoewel haar stem in de loop der jaren beslist aan warmte heeft gewonnen. Met de juiste toon van voordragen en plaatsing van woorden (die poëtisch zijn maar nooit hoogdravend en altijd iets persoonlijks uitdragen) sluiten muziek en voordracht nauw bij elkaar aan. Clark weet op die wijze, als tegen de vijftig lopende vrouw, nog steeds strijdbaarheid aan ontroering te verbinden, waarmee zij veel meer dan een verschijnsel uit de jaren tachtig blijkt te zijn. (MR)