Tony Joe White weet als geen ander levendige beelden van het broeierige Zuiden op te roepen. Op The Shine is dat niet anders, ook al klinkt de muziek op dit album veel ingetogener dan zijn bekendste hits. Luisterend naar dit album zie je Tony Joe zitten op zijn veranda. Een beetje pielen op de gitaar, sleutelend aan een liedje. Zijn ogen liggen verscholen onder de cowboyhoed en de horizon zindert van de hitte. Een zweetdruppel rolt traag langs zijn gezicht naar beneden. Tony stopt even met spelen en luistert naar de stilte van het platteland. The Shine lijkt een soundtrack van dergelijke eindeloze middagen . Tony Joe klinkt op The Shine alsof de hitte en de stilte al zijn heftige emoties verlamden. Daarom mompelt hij meer dan dat hij zingt in tien beschouwelijke liedjes die rustig maar zelfverzekerd voorbij dobberen. (PdK)