Waarin verschilt dit album van die van andere rockers (Rod Stewart, Robbie Williams) die zich vergrepen aan het American Songbook? Ten eerste de originele invalshoek: Brian Wilson voegde meerstemmige zangpartijen in de stijl van The Beach Boys toe aan de jazzy stukken van de legendarische songwriter George Gershwin. Dat biedt een geheel nieuwe kijk op dit overbekende repertoire en leverde een mooie synthese op tussen twee typisch Amerikaanse muziekvormen. Ten tweede het gegeven dat Wilson toestemming kreeg van de erven Gershwin om twee onafgemaakte composities uit te werken, The Like In I Love You en Nothing But Love, die allebei tot de hoogtepunten van de plaat behoren. In tegenstelling tot sommige collega’s kan opportunisme de ex-Beach Boy niet worden verweten. Eind jaren zestig experimenteerde hij al met het bewerken van standards als Ol’ Man River en Walk On By, en ook zijn voorlaatste album That Lucky Old Sun (2008) had eenzelfde uitgangspunt. Maar hoe mooi en soms innovatief de arrangementen ook zijn, Wilsons vlakke zang haalt uiteindelijk toch de glans af van wat een feilloos werkstuk had kunnen zijn. (MS)